Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Βλεμμα στο φως...


Τελευταία σεργιανώ σε ηλεκτρονικά παράθυρα προσπαθώντας να απεγκλωβιστώ από την ρουτίνα που μου προσφέρουν οι διαδρομές στο μανάβικο για πράσα και μπανάνες, οι χαιρετούρες με την φαρμακοποιό της γειτονιάς και το αθώο φλερτ με κεiνoν τον ξανθό Άγγελο στο περίπτερο…Εγω της παραγγέλλω pas mall κόκκινα εικοσάρια και κεινη μου προσφέρει φλογέρες φαντασιώσεις .Δεν είμαι ο ηθικότερος ίσως άνθρωπος στον κόσμο αλλά σε μια εποχή πλαστικοποιημένη δεν οφείλω να αποδείξω τίποτα για το ποιος είμαι η τι πρεσβεύω… Άλλωστε οι απόψεις ποικίλουν όπως και οι κωλοτρυπίδες. το άρωμα διαφέρει … είχα μείνει στα παράθυρα λοιπόν … Αναπνέω ξανά … άνηβες μου εποχές λαμπυρίζουν στα μάτια μου πριν επωμιστώ τον μανδύα ενός κυνικού περιπατητή. Περίοδοι της ζωής μου συνυφασμένες με ατέρμονες ονειροπολήσεις … Ποιον ερωτεύτηκε η Άννα... Ποσό fake ξυλίκι αλά b movie from Honk-Kong ρίχναμε με τον Χρηστό … βλέπω την γενιά μου να ωριμάζει αλλά όχι να γερνά … Θυμάμαι τις μασημένες τσίχλες κάτω από τα θρανία σαν την αναμοχλευμενη γνώση που μας τάιζαν οι καθηγητές. Κάποιοι στοιχειώνουν ακόμα το θυμικό μου. Γραφικές φιγούρες… Αναπολώ τις στιγμές πανικού στους οπλοβαστούς πριν βιώσουμε τον Γολγοθά της επιθεώρησης ( απαγχονισμός σε αυτόν που κατασκεύασε το κλείστρο by the way). Απομονωμένος στο σπιτάκι μου (χίλιες φορές πρεζάκιας είναι υπερβολικό ρε Τζίμη) έγινα και εγώ ότι χλεύαζα στην εφηβεία μου. Συμβιβασμένος στους βιορυθμούς της εποχής ας έκανα και αλλιώς με ιδεολογίες και επαναστάσεις δεν θα έβλεπα να φουσκώνει η κοιλία της κορούλας μου… (πάντως θα είχα λιγότερες διαδρομές προς τον νιπτήρα και δεν θα βίωνα τον μουσουλμανικό τρόπο καθαρισμού –χωρίς παρεξήγηση Χασάν) . Πάντα κάτι τυπάκοι με κοιτούσαν με βλέμμα λες και ανακάλυψαν την Αμερική και σκαμπάζοντας με λάγνο ύφος εκφράσεις του τύπου « έκανα add μια πιπινίτσα γ****ε τα έγραψα και στο wall της μια αφιέρωση πρέπει να Xpare πολύ αυτό δικέ μου ”. Σε ένα παλαιολιθικό απολειφάδι σαν και έμενα που ακόμα παρακολουθεί ευχαρίστως σε vhs τον τελικό του ευρωμπασκετ της Αθήνας και σιγοτραγουδά το Billie jean επιδιδόμενος σε τραγελαφικές φιγούρες (ευτυχώς μονάχος ) στο μπάνιο. Οι φράσεις του τύπου γραφώ στο wall, περά από τον δρόμο είχε την δίκια του ιστορία και τους pink Floyd δεν μου λεγαν τίποτα. Δεν μπορώ να με κατατάξω στους Αιρετικούς γιατί είμαι δυσκολοπίστος γενικά, αλλά η όλη φάση του Face book δεν μου γέμιζε το μάτι (εδώ δεν γεμίζει το στομάχι μου το μάτι μου θα γεμίσει μου λες) . Νομίζω καθότι είπαμε σπάνια πιστεύω ,ότι είναι ένας επίμαχος τρόπος για τους περισσότερους να κραυγάσουν τα θέλω τους, να ψιθυρίσουν στωικά τις επιθυμίες τους … σε μια εποχή που τα έγχρωμα όνειρα πλέον αποτυπώνονται σε ασπρόμαυρες οθόνες …καταλαβαίνω ότι η επικοινωνία δεν είναι μόνο η οπτική επαφή με ένα αγέρωχο, ομιχλώδες η οτιδήποτε άλλο κοσμητικό επίθετο βαλτέ ανάλογα με την περίσταση βλέμμα …η επικοινωνία είναι τα συναισθήματα που σου παράγει η επαφή σου με ένα βλέμμα… όχι το να κοιτάξεις αλλά το να δεις … και είδα πολλά … είδα φίλους μου να σουλατσάρουν στα καλντερίμια της ζωής πεπειραμένοι πια λαϊκιστή να μεγάλωσαν χεχε … Ήμασταν παιδιά και τώρα φέραμε παιδιά σε αυτόν τον κόσμο αλλά στην πλειονότητα είδα ότι ακόμα νιώθουν σαν παιδιά και αυτό μου προξένησε ελπίδα. Και ίσως και πιστή… Πίστη ότι δεν είμαστε απλώς τυποποιημένα προϊόντα αναρτημένα στο ράφι… Με τις αναλογίες μας τα πιστεύω μας και τα θέλω μας να μας περιτυλίγουν σαν ετικέτες… τα όνειρα μας δεν κρεμιούνται στο τσιγκέλι: σφαχτάρια ενός παροδικού κοινωνικού καπρίτσιου … Δεν εγκαταλείπουμε ποτέ την διαφορετικότητα μας και αυτό είναι το σαγηνευτικό της ανθρώπινης φύσης να μπορείς να διαφέρεις και να το αποδέχεσαι …
Δεν θα κλείσω με κλισέ. Δεν περιμένω ένα καλύτερο αύριο μιας που περιμένοντας το μέλλον χάνεις το σήμερα. Απλά θέλω να μοιραστώ ένα συναίσθημα. Μια ανατριχίλα παρόμοια με κάθε φορά που με βλεφαρίζει η μονάκριβη μου Ολια. Υπάρχουμε ρε γαμοτο ακόμα . Ζούμε κοιτάζοντας ψηλά…