Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΒΙΒΛΙΟ


Τα μάτια μου βαστούν
ένα βιβλίο.
Παλαιό με κίτρινες σελίδες
«Ένα αληθοφανές παραμύθι»
Ο τίτλος του.
Εξιστορούσε ένα μέρος
Απόκρυφο, αόριστο,
μη υπαρκτό θαρρώ.


Μια γλιστερή λάσπη
περιέβαλλε το τοπίο,
μια βρώμικη, ζοφερή
λάσπη.
Ανάγλυφες μορφές λαμπύριζαν στην λάσπη
Και κραύγαζαν με τον βουβό μορφασμό τους.
Η λάσπη ανέβαινε και τις παράσερνε έρμαιες
Στο ριζικό τους.
Αλλονών η λάσπη γαργαλούσε τα γόνατα
Κάποιοι άλλοι βυθισμένοι ως τη μέση.
Και λίγοι την ανέπνεαν.
Και νας βράχος μοναδικός και στέρεος
Φιλοξενούσε έναν άνθρωπο.
(έτσι λένε όλοι)
Μήτε σοφό, μήτε έξυπνο,
Μήτε νέο , μήτε γερασμένο,
Δεν γνωρίζω φύλο.
Ούτε είμαι σίγουρος για ομορφιά.
Μα ήταν ευτυχής και
ευλογούσε τη μοίρα του.
Δεν ήταν σαν τα λεία πρόσωπα,
Δεν είχε πόνο στα μάτια του,
Μονό ευτυχία.
Όπως νόμιζε
Ο αδαής.

Και’ να σαρδόνιο γέλιο
Διατρυπά το βιβλίο.
«Τούτο το ον και η λάσπη
Πόσο μοιάζουν»

Δεν θέλω ν’ ανοίξω πάλι αυτό
Το βιβλίο
Τρομάζω στις σκέψεις του
Φοβάμαι να το διαβάσω ,
Αδυνατώ να το κατανοήσω,
Μα είναι τόσο προσωπικό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: