Ένα ζαρκάδι λιποθύμησε ζυγίζοντας την πνοή του
Καταχωνιασμένος ο τρόμος στις κυψέλες
Της μνήμης.
Το πράο μέτωπο της σελήνης
Ακουμπούσε τα σύννεφα
«Χάρισαν το όνομα μου σ’ αστέρι»
Η χαμογελαστή νοσταλγία χαστούκισε
Την ηχώ της…
Λίκνισα το κεφάλι μελαγχολικά κατά κει
Που γειτονεύει ο χρόνος
Με το στυγνό πεπρωμένο των θνητών
Μείνε’ κει
Σε λίγο έρχομαι
Να σκορπίσουμε τη θαμπή, γλοιώδη
Λάμψη στον κόσμο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου