EΠΙΣΤΟΛΗΝ ΕΙΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ ΑΠΟ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

Διοπτροφόρε άνδρα
πουλί ακελαίδιστο ήμουν,
φτερά έχοντας στα βλέμματα παιδιών.
Τα μονά ματιά που αγάπησα.
Και οι τιμές από μικρές
γινήκαν εύγε.
Και από εφηβείας χρονιά
πλαισιωμένος από ηδονή ήμουν.
Ηδονή μη αποκτήσιμη.
Και οι μικροχαρές και τα
Χαμογελά μάταια πονούσαν
ν’ αγγίξουν το πρόσωπο μου.
Και εγώ ανέγγιχτος.
Παρά μονό επιθυμούσα
κείνο το «νησί» που θα με
λύτρωνε από τα επίγεια
δανείζοντας μου ουρανό.
Και μ’ ήβρε εκείνο…
Μα μήτε η γλυκεία
Πηνελόπη μήτε οι αδάμαστοι
μνηστήρες
με συναντήσαν
παρά μονό η σκιά μου…
Η τρυφούσα το φως σου.
Τώρα μάλιστα.
Θλιμμένα προσωπεία
ανάβουν κεριά για με
που ’μαι σβησμένος.
Παρακαλώ σε, διοπτροφόρε άνδρα.
Κάτω . Υπό το φως των κηρίων σου
Θα’ ρθει μια μέρα η σκιά μου.
Μη την φοβάσαι μα μήτε την πολεμήσεις.
Μονό πες της κρυφά εκ μέρους μου,
κείνο το περήφανο, τρανό, ανόητο
συγνώμη.


Κ.Κ
Δύναται.