ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ

Μα ναι. Το ξερώ η όχι
Παρόλα αυτά όμως θα υπάρχω .
Τι και αν με προδώσανε οι στόχοι.
Τις Μαύρες Τρύπες του «Ωσσάνα» εγώ θα άρχω.

Νάτος. Χαχανίζει ο θυμός
νευρόσπαστος στα έκφυλα, στα σάπια.
Το πέρασμα τους ανέγγιχτος χυμός
που στέρεψε πηγάζοντας στα χάπια.

Πύθιας παιδιά, άβουλοι πλανήτες
εγώ, ο καπνός και τα κλεμμένα χόρτα.
Αντλούν ζωές οι μαγεμένοι αλήτες
μορφάζοντας οι ίδιοι προς την πόρτα.

Και η ζωή παλλόμενη κορδέλα…
Σφίγγει και φεύγει ο παλμός.
Να μάχεται σαν αίμα μες στη βδέλλα ,
να φλέγεται τυφλός ο οφθαλμός.

Και πάλι χάνονται στο άγνωστο του πλήθους.
Παρέα τους ελπίδα που ναρκώνει.
Μετρούν τις ψεύτικες αυγές , χαροκαμένους λίθους
μετρούν το χάραμα καιρού που πόνο ενσαρκώνει.

Εισαγωγές σε όνειρα Προκρούστη.
Λάσπη, κομμάτια σύννεφα στον βάλτο.
Σάλπιγγες τροπαίου. Κρουστή
το Αίνιγμα της Σφίγγας μες το μυαλό σου βάλτο.

Ανύποπτα λιθάρια τσουλούν στο άπειρο.
Αδρά κοιτούν τον χρόνο που παγώνει.
Ιερογλυφικά σε ξεχασμένο πάπυρο.
και καταφύγιο ο ουρανός σε ανάπηρο παγώνι.


Αδέκαστοι αναρχικοί στο Αιώνιο.
Ροδοπέταλα μαραίνονται…τουλίπες.
Διαλεχτή αμβροσία τους το κώνειο.
Που δεν γεμίζει πλέον Μαύρες Τρύπες.

Άδικα περιστέρια μου, οι λύπες…