ΣΤΟ ΠΕΡΙΓΙΑΛΙ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ

Πνιγερό ουρλιαχτό δονεί τις ψυχές μου.
Το είναι μου όλο μια φάλτσα κραυγή.
Οι ουρανοί δεν αχούν στις πτυχές μου.
Μ’ έχει φονεύσει μια ψεύτρα αυγή.

Σαν πειρατής στα σοκάκια του λογού,
Έχω κουρσέψει καινούριες μορφές.
Έχω καλπάσει τα βήματα άλογου.
Έχω πατήσει αγνές κορυφές.

Μπαγιάτεψε η κάρδια στην κάρδια μου
Έχει γνωρίσει αλλόκοτο φως.
Πουλιά σβηστά, στριγκλίζουν κλαδιά μου
και ο θάνατος πικρός αδελφός.

Δροσοσταλίδα ζωής η μάτια σου
και η φωνή που σκορπούσε σαν μ’ ειδές.
Τα δάκρυα έχουν μουσκέψει χαρτιά σου.
Υγρά φιλία που κόλαζαν Μίδες.

Γερασμένο παιδί σε καβούκι έφηβου,
Έχω χορτάσει της ζωής τα κρεβάτια .
Ο κύκλος για με, έχει το σχήμα του κύβου
και τα όνειρα τα αστερία για μάτια.

Με τύλιξε διαμάντινη σκόνη,
Με’ έζωσαν οι σκέψεις , οχιές.
Ένα μελτέμι τα πανιά μου φουσκώνει
σε νέους δρόμους σε , καινούριες τροχιές.

Η νύχτα φως και ο ήλιος χαράζει
Στο λυκαυγές του χρόνου, στο λυκόφως του μυαλού.
Και σαν χαρά μια πικρά, μαράζι,
με συνοδεύει σε ακτές του γιαλού.

Στυγνός, εκλεκτός, παρεισφρέω στη ποίηση
κραδαίνοντας το Αμάλθειο Κεράς.
Νεκρός θεός σε κάλπικη μύηση
θα λυτρωθώ στα χεριά μητέρας.

Ρόδινο στέμμα, χρησμός και μαντείο
θα πουν πως ήμουν και η σκέψη μου επλύθει.
Γνωστικός μα είπα τ’ αντίο
σαν κεραυνός, μαξιλάρι η Λήθη.