ΠΟΙΗΤΩΝ ΣΚΕΨΕΙΣ

Ηρθές και με βρήκες…λοιπόν;
Γυναικά απολύτου κενού , άδεια
Με ψάχνεις μα εγώ είμαι απών
Στη νύχτα που ζήλεψαν τα βραδιά…

Έλα και συ, κοίταξε,
Σκουλήκια είναι οι Σκέψεις.
Μισεί, αγαπά, έκλαψε,
η ψυχή που δεν πρέπει να κλέψεις.

Ακολουθά με είμαι φευγάτος,
Μην ακουμπάς σβήνω… με χάνεις…
Σαν νοσταλγώ γίνομαι γ α τ ο ς
Ταξίδι φεύγω μόρτης, αλάνης.

Τον εαυτό μου γελώντας τον βλέπω
Στων ματιών σου τις κόρες.
Τις γειτονιές του κόσμου διέπω
Πράσινη γη και ψεύτικες χώρες.

Ψυχοπομπός με παρέα το Αύριο.
Γυναικά… ΕΓΩ τη θλίψη σου άγω.
Επικριτής μα μοιραία και μ άγριο
τρόπο κάποιος μας θα λατρέψει τον Τράγο.

Έλα μαζί, ταξίδι στο άδυτο.
Κυνηγοί της χαμένης ουσίας,
Στης Πανάγιας το κορμί το απάτητο.
Στην λίμνη της Αχερουσίας.

Έλα μαζί στη χωρά του Αδάμ
Εκεί οπού δεν υπάρχουν φυλές
Ούτε δεσπότες μα ούτε μαντάμ
Παρά μονό ανάγκες δειλές.

Έλα μαζί, Γυναικά της θλίψης,
Μαζί με εμένα επαναστάτες,
Σε μια φωλιά που δεσπόζουν εκλείψεις,
Γουστάρω να σηκώσω του κόσμου τις πλάτες.

Και ο Θεός θα κλάψει συναντώντας το Κρίμα.
Το χρήμα θρησκεία, πολιτισμός,
δημιουργώντας στου Ανθρώπου το Μνήμα,
Βακχών οργιά ο νέος Θεσμός.

Ακολουθά τη ζωή σου με ρίγος,
Άδραξε τον αυλό που πεθαίνει,
Ο Ερωτάς ουρανός δίχως σφρίγος,
η καρδιά σου παιδί που μαθαίνει…

Γλυκεία ζωή σε ευχαριστώ
μα με ζυγώνει νεύμα
τι είναι Άχρηστο και τι Χριστό
τι ναι τροφή τι πνεύμα;

Και τώρα φύγε, ακούω φωνές,
Στ’ αγάλματα του χρόνου.
Δεν θέλω Σάρκα και ηδονές,
Ινδάλματα του πόνου.

Πριν αποδημήσεις μην ξεχάσεις
να πάρεις της ζωής τα δανεικά
σεντούκι η ψυχή να μην τη χάσεις
να τη γεμίσεις με ιδανικά.

Μα επιμένεις , κολυμπάς
Αντίθετα στο ρέμα.
Μην μένεις αν μ’ αγαπάς
Των κολασμένων αίμα.

Πάρε και κρύψε την αλήθεια:
Εγώ κυρίαρχος του κόσμου.
Φλόγα που καίει μες στα στήθια.
Τα χεριά της αγάπης δόσμου.

Αντίο. Ο ποιητής περιμένει
να βρω το δικό του ταβάνι.
Βασιλιάς η Αγάπη στεμένη,
τον θάνατο για δώρο λαμβάνει.

Ματιά μην κλαίτε που πονούν,
Του Ηλίου δύση η Αγωνιά.
Το χώμα ρίχνουν και σιωπούν.
Μοιρολατρική Συμφωνία.